Patricia Highsmith "Siedemnaście miłych pań"

 

Zbiór siedemnastu opowiadań, w których autorka, mistrzyni obserwacji, burzy konwencjonalne opinie o „słabej kobiecie”. Ironizując, z lekkim dystansem, nie boi się powiedzieć wprost tego, na co innym brakuje odwagi w czasach politycznej poprawności: kobieta potrafi być potworem, sadystką, cyniczną intrygantką, a wszystko po to, by... pełnić rolę przypisaną jej w świecie rządzonym przez mężczyzn. 

Kobieta to delikatna istota, pełna zrozumienia, empatii, miłości. A przynajmniej tak w wielu przypadkach się ją opisuje. Kobieta ma być miła i posłuszna. Bohaterkom tych opowiadań daleko do takiego obrazu.

Kompletnie nie wiedziałam, czego mogę się spodziewać po tych opowiadaniach. Widziałam bardzo skrajne opinie. Ja plasuję się gdzieś pośrodku. To obraz w krzywym zwierciadle. Jeśli nie lubicie sarkazmu, ironii i czarnego humoru, to nie będzie książka dla Was.

Nie wszystkie opowiadania mi siadły, ale to nie jest zarzut z mojej strony. To od człowieka zależy, co jest mu bliskie, a w czym kompletnie się nie odnajduje. I nie ma w tym nic złego.

To nie tylko obraz kobiet. To także obraz mężczyzn, którzy im towarzyszą. Jedni są nimi zaślepieni i na przykład umierają z przejedzenia. Inni potrafią w porę się zorientować, że ta kobieta to wcale nie jest taka miła i może lepiej coś z tym zrobić, a potem czują się tak, jakby odzyskali życie.

Opowiadania czyta się szybko, nie są długie. Spokojnie można czytać je na wyrywki. To dobry przerywnik. Jak wspomniałam wcześniej, nie każdy się tutaj odnajdzie, to bardzo specyficzny zbiór historii. Niektóre są niesmaczne (np. historia o proszeniu o rękę), zaznaczam to, żebyście później nie byli zaskoczeni, ale większość można z dużą dozą dystansu przeczytać i kto wie, może nawet zaśmiać się pod nosem. Albo w głos, to już zależy od Waszego poczucia humoru.

Za egzemplarz recenzencki
dziękuję Wydawnictwu Noir Sur Blanc.