Anna Sakowicz "Nić przeznaczenia"

 

Lidzbark staje się niemieckim miastem. Rozalia mieszka tylko z Agnesą. Celem żony krawca jest obrona rodzinnego domu przed okupantami, by każdy z Wilamowskich miał dokąd wrócić. Przed nią trudne zadanie, najpierw musi pozbyć się ciała zabitego hitlerowca Hansa i to w chwili, kiedy nieoczekiwanie ktoś dobija się do drzwi… Bohaterowie zmagają się z przeciwnościami i wyzwaniami, jakie niesie los. Zawsze jednak znajdzie się miejsce na miłość – łatwą, ale też i skomplikowaną, której nie tylko dzieci Wilamowskich będą szukać… Czy uda im się przetrwać i powrócić do rodzinnego Lidzbarka? Jak poradzi sobie Rozalia, będąc gospodynią niemieckich urzędników i żyjąc z nimi pod jednym dachem? Co wydarzy się w Dłutowie, w domu młodszego z Wilamowskich? I czy Frania dowie się wreszcie, kim są jej rodzice?

Są książki, które przenoszą mnie do innego świata i po przeczytaniu których czuję żal, że to już koniec, a jednocześnie cieszę się, że mogłam poznać tak wspaniałą historię. To była jedna z takich powieści.

Trwa II wojna światowa. Lidzbark staje się niemieckim miastem. Rozalia i Agnesa są w domu same. Przynajmniej do czasu. Pewnego dnia pojawia się tajemniczy lokator. Kobieta musi udzielić mu gościny, licząc na to, że uda jej się przeżyć i zobaczyć znów swojego męża i pozostałe dzieci.

Pochłonęłam tę książkę jednym tchem, nie byłam w stanie się od niej oderwać, choć nie brakowało tutaj bardzo trudnych scen. Nie wszystkim udało się przeżyć wojnę, a ci żyjący ponieśli ogromne straty. Kilka razy musiałam odłożyć czytnik na bok, żeby nieco ochłonąć i przeżyć to, co właśnie się stało. Czytanie o wojnie w momencie, gdy za naszą wschodnią granicą nie ustają walki, nie jest dla mnie proste.

Przerażające było dla mnie to, w jaki sposób ludzie traktowali się nawzajem. Nie brakuje tu szlachetnych gestów i poświęcenia, ale ciągle na kartach powieści przewija się motyw pogardy, nazistowskiego poczucia wyższości. Krew gotowała mi się w żyłach, gdy czytałam o tym, jak część Niemców traktowała Polaków. A nie brakowało też zdrajców wśród swoich. To były trudne czasy, nie wiadomo było, komu ufać. Ale mimo wszystko obok toczyło się życie i ludzie żyjący pod okupacją robili, co mogli, by nie utracić swojej tożsamości, by zachować choć namiastkę normalności.

Nie zabrakło wątków związanych z przemocą domową, z tajemnicami z przeszłości. Widać przemianę, jaką przeszli niektórzy bohaterowie. Tym, co mnie ujęło, jest to, jak silne postacie kobiece dominują w tej powieści. Siła jest kobietą i "Nić przeznaczenia" to udowadnia. Bohaterki upadają czasem na kolana, ale podnoszą się z nich, by iść do przodu z podniesioną głową.

Jestem oczarowana "Sagą Muślinową". Stałam się częścią rodziny, o której odpowiada. Losy jej członków nie były mi obojętne i cieszę się, że mogłam uczestniczyć w najważniejszych i najtrudniejszych dla nich chwilach. Polecam, jeśli lubicie sagi rodzinne.