Poniedziałki ze zbrodnią w tle: #445 Lisa Gray "Samotne serca"

Znalazła miłość, korespondując z więźniem osadzonym w celi śmierci. Potem ślad po niej zaginął.

Czy detektyw Jessice Shaw uda się ją odnaleźć? Christine Ryan rozpaczliwie próbuje odszukać przyjaciółkę z dzieciństwa, Veronicę Lowe. Kobieta zniknęła w tajemniczych okolicznościach ponad piętnaście lat temu, krótko po urodzeniu dziecka, którego ojcem był osadzony w celi śmierci seryjny morderca Travis Dean Ford. Zgłasza się w tej sprawie do niezawodniej prywatnej detektyw Jessiki Shaw. Christine jest zaniepokojona faktem, że Jordana, wdowa po Fordzie, zostaje zamordowana w ten sam sposób co ofiary jej męża. Obawia się, że Veronicę i jej córkę może wkrótce spotkać ten sam los. O ile w ogóle jeszcze żyją… Jessica odkrywa, że zarówno Veronica jak i Jordana należały do Klubu Samotnych Serc, zrzeszającego kobiety korespondujące z więźniami. Wie, że musi odnaleźć Veronicę, zanim zrobi to zabójca. Jednak w trakcie śledztwa zaczyna odnosić wrażenie, że ją samą też ktoś śledzi. Travis od lat nie żyje. Kto więc poluje na “samotne serca“?

Jessica Shaw powraca. Tym razem z prośbą o pomoc zgłasza się do niej Christine Ryan. Jej przyjaciółka, Veronica Lowe, zaginęła 15 lat temu niedługo po tym, jak urodziła dziecko seryjnego mordercy Travisa Deana Forda, który był osadzony w celi śmierci. Kobieta martwi się, że jej przyjaciółka może podzielić los wdowy po Fordzie, która została zamordowana w ten sam sposób co ofiary jej męża.

Oj, nie było mi łatwo wczuć się w tę książkę. Nie zliczę, ile razy odkładałam ją na półkę i ociągałam się, żeby się za nią zabrać. Miałam poczucie, że akcja wlecze się jak mucha w smole, a i bohaterowie niespecjalnie mnie do siebie przekonali. Z Jessiką na czele. Jak ona mi czasem działała na nerwy... Na szczęście w pewnym momencie zaskoczyło. Może i fabuła nie jest jakoś specjalnie skomplikowana, a pewne rozwiązania są dość proste i oczywiste, ale nie żałuję, że sięgnęłam po tę książkę.

Intrygował mnie wątek Klubu Samotnych Serc, który zrzeszał kobiety korespondujące z więźniami. Byłam ciekawa, jak pokaże mi go autorka. I muszę przyznać, że to był najmocniejszy punkt tej powieści. Dał mi mocno do myślenia.

Ta książka to czwarta już część cyklu o Jessice Shaw. Czy można czytać ją w oderwaniu od pozostałych? Moim zdaniem lepiej zachować ciągłość w lekturze, ale nie powiedziałabym, że to obowiązkowe.

To jedna z tych książek, przy których nie trzeba jakoś specjalnie wysilać szarych komórek. Jak już wspomniałam, można domyślić się w trakcie lektury pewnych rzeczy. Nie powiem, żeby cokolwiek mnie tutaj zaskoczyło. Tylko w moim przypadku o to trudno, jestem starym wyjadaczem gatunku.

Egzemplarz do recenzji
przekazało Wydawnictwo Słowne.