Toshikazu Kawaguchi "Zanim wystygnie kawa"

 

A gdyby móc cofnąć się w czasie? Gdyby choć na chwilę wrócić do przeszłości i spróbować coś wyjaśnić, czemuś zaradzić, spotkać się z kimś, może po raz ostatni…

W małej bocznej uliczce w Tokio ukryła się klimatyczna kawiarnia, która od ponad stu lat serwuje starannie parzoną kawę. Krążą pogłoski, że swoim klientom oferuje też wyjątkową możliwość podróży w czasie.

W „Zanim wystygnie kawa” spotykamy cztery osoby, z których każda ma nadzieję skorzystać z tej oferty. Ktoś chce się skonfrontować z dawną miłością, ktoś powrócić do czasów sprzed utraty pamięci, zobaczyć się z siostrą, spotkać córkę, której nigdy nie było okazji poznać.

Wszystko może się wydarzyć, ale pod wieloma warunkami. Najważniejszy: musisz wrócić, zanim wystygnie twoja kawa.

Ta książka zbiera bardzo dobre opinie, wielu czytelników jest nią oczarowanych. I sama liczyłam na to, że znajdę się w gronie tych osób, które ta historia chwyciła za serce. Niestety, nie wyszło. Miałam 7 podejść, żeby przebić się przez pierwsze opowiadanie. Za nic nie umiałam wczuć się w klimat tej kawiarni, za sprawą której można przenosić się w czasie.

Sam pomysł na fabułę jest intrygujący. Możliwość przeniesienia się w czasie, by móc na przykład po raz ostatni porozmawiać z kimś, kogo już nie ma. Tylko trzeba wrócić, zanim wystygnie kawa. Japońska literatura ma dla mnie niezwykły klimat, przenosi mnie w miejscu i czasie. I też na to liczyłam. Chciałam poczuć zapach świeżo zaparzonej kawy, wczuć się w bohaterów i wraz z nimi przeżywać podróż w czasie. Niestety, nie znalazłam magii, o której tyle się naczytałam w innych recenzjach. Dialogi były dla mnie bardzo drętwe, bohaterowie niczym się nie wyróżniali i trudno było mi ich polubić.

Ta książka miała potencjał, niesie ze sobą przesłanie, daje do myślenia - tego jej odmówić nie mogę. Pierwsza historia mnie wynudziła, za to kolejne miały w sobie coś, co sprawiało, że chciałam dowiedzieć się, co będzie się dalej działo. A i nieco się wzruszyłam, czytając ostatnie z nich. Jednak czytałam je na raty i nie miałam przyjemności z lektury, nie potrafiłam się przy niej skupić.

Niestety, mnie nie porwała magia tokijskiej kawiarenki. Może Wy będziecie mieć więcej szczęścia i znajdziecie tu coś, czego ja nie zauważyłam. Tak jak mówię, ta książka ma ważne przesłanie, ale do mnie nie przemawia sposób, w jaki je przedstawiono.