Andy Weir "Artemis"

- Gotowa do dekompresji? - zapytał Dale przez radio.

- Tak, spadek ciśnienia dobrze mi zrobi.

- Nie zgrywaj się - skarcił mnie. - To poważna procedura.

- Człowieku, ty nawet w próżni potrafisz zepsuć atmosferę, wiesz?

Dwudziestokilkuletnia Jazz mieszka na Księżycu i może tylko pomarzyć o dostatnim życiu. Nie stać jej na życie w luksusach. Ma nudną, nisko płatną pracę i sporo długów do spłacenia, nic więc dziwnego, że dorabia drobnym przemytem. Nic dziwnego, że kiedy pojawia się okazja zarobienia naprawdę wielkich pieniędzy, nie waha się ani chwili. Jest tylko drobny problem, plan wcale nie jest taki idealny i Jazz wplątuje się w gigantyczną aferę. Czy uda jej się wyjść z opresji obronną ręką?

Po raz pierwszy czytałam książkę, która ma 418 stron przez prawie 2 miesiące. Nie potrafiłam wciągnąć się w fabułę i ciągle odkładałam Artemis na bok. Bardzo czekałam na tę książkę i jestem nią ogromnie rozczarowana.

Nie wiem, czy się ze mną zgodzicie, ale moim zdaniem Andy Weir na siłę próbuje zrobić z Jazz Marka Watneya z Marsjanina. Jednak to, co grało tam, mam tu na myśli humor i samozaparcie, tutaj nie działają. Jazz niemiłosiernie mnie drażniła i miałam ochotę wyrzucić książkę przez okno. Ja nie wiem, z kim ta dziewczyna się na mózgi zamieniła, ale na swój wiek się nie zachowywała. Pomimo tego, że wiele osób uspokajało mnie, że z czasem wszystko się rozkręci, nie byłam w stanie kupić wykreowanego tu świata. Mark Watney był jeden. Poprzednia powieść ustawiła poprzeczkę bardzo wysoko i Artemis jej moim zdaniem nie przeskoczyła.

Jeśli chodzi o aferę, o której wspomniałam, niespecjalnie mnie ona interesowała. Nie byłam ciekawa tego, czy Jazz uda się wymigać. Ta historia mnie nie utrzymała w napięciu. Wręcz przeciwnie, parę razy łapałam się na tym, że myślę o czymś innym i musiałam odkładać książkę na bok. Życie na Księżycu nie było usłane różami, ale miałam wrażenie, że dostaję odgrzane kotlety. Na dodatek słabo przyprawione.

Zabrakło mi trochę naukowych wykładów. Jazz była kreowana na inteligentną osobę, ale niespecjalnie potrafiłam w to uwierzyć. Patrząc na jej zachowanie, wydawało mi się, że mam do czynienia z rozpuszczoną nastolatką, która musi dostać to, co chce, bo jak nie, to tupnie nóżką i wygnie usta w podkówkę. Podejrzewam, że zupełnie inaczej spojrzałabym na tę historię, gdybym nie znała Marsjanina i była z parę lat młodsza. Miałabym mniejsze oczekiwania i nie zawiodłabym się tak bardzo. W tym momencie nie umiem oddzielić tych dwóch powieści od siebie. Pierwsza wywarła na mnie ogromne wrażenie i musicie mi to wybaczyć.

Dla mnie Artemis była dość przewidywalna. Nic mnie tutaj specjalnie nie zaskoczyło. Nie powiem, bywały momenty, gdy moja ciekawość na chwilę budziła się z letargu, ale nie było ich zbyt wiele. Trudno jest mi powiedzieć, czy powieść przypadnie Wam do gustu. Trochę obawiam się tego, że czytelników, którzy mają na koncie Marsjanina, ta książka srogo rozczaruje.

Andy Weir

Artemis

Wydawnictwo MUZA

Warszawa 2017