Krzysztof Pyzia, Wojciech Pokora "Z Pokorą przez życie"

Uwielbiam Wojciecha Pokorę. Jest on, obok Jerzego Stuhra, moim ulubionym polskim aktorem. Razem z mamą oglądałam jego występy w kabarecie Olgi Lipińskiej. Zaśmiewałam się do łez przy filmie Poszukiwany, poszukiwana, który mogę oglądać do upadłego. Bardzo ucieszyłam się, gdy zobaczyłam w jednej z gazet zapowiedź książki Z Pokorą przez życie. Byłam bardzo ciekawa wywiadu, jaki ten aktor udzielił Krzysztofowi Pyzi.

Ta książka to prawdziwa rwąca rzeka. Przepływa się po niej błyskawicznie. Ja nawet nie zauważyłam, że zbliżam się do końca. Z każdym pytaniem coraz lepiej poznajemy Wojciecha Pokorę – utalentowanego aktora, który jest bardzo skromnym człowiekiem. Ponad wszystko kocha swoją żonę, pomimo upływu lat nadal jest w nią zapatrzony. Moją twarz rozświetlał uśmiech od ucha do ucha, gdy czytałam jak oboje odpowiadali Krzysztofowi Pyzi na pytania. Aż chciałam się znaleźć na miejscu autora, by móc z nimi porozmawiać. A ile dałabym, żeby spróbować ciasta upieczonego przez panią Pokorę…

Początek książki, w którym Wojciech Pokora wspominał o niemieckiej okupacji sprawił, że miałam łzy w oczach. Bohater wywiadu opowiedział o tym, jak stracili wszystko podczas wojny. Z całego dobytku ocalały jedynie łyżwy, na których mały Wojtuś jeździł w dzieciństwie. Płakałam dość długo i nie potrafiłam się zebrać w sobie, ale wiecie co? Znalazłam w tym fragmencie nadzieję. Popatrzcie, nie miał praktycznie nic, a jak daleko zaszedł.

Krzysztof Pyzia wspomina wraz ze swoim rozmówcą jego role filmowe. Okazuje się, że Wojciech Pokora nie lubi, gdy w jego towarzystwie wspomina się o filmie Poszukiwany, poszukiwana. Dlaczego? Tego musicie dowiedzieć się sami.

Z Pokorą przez życie to niezwykła biografia. Powiem więcej, jedna z lepszych na naszym rynku wydawniczym. Dostarcza wzruszeń i wywołuje uśmiech na twarzy. Czytając ją, ma się wrażenie, że siedzi się z rozmówcami w ich domu. To bardzo ciepła opowieść, klimatyczna. Dla starszych ode mnie czytelników to będzie powrót do czasów PRL-u, który ja znam wyłącznie z anegdot rodziców. Nigdy wcześniej nie miałam okazji, by przekonać się, jak w tamtych czasach wyglądało nagrywanie filmów. Nie chcę zdradzać nikomu szczegółów, bo to bardzo ciekawe i wolałabym, żeby przyszli czytelnicy dowiedzieli się tego sami, ale powiem tyle, że naprawdę podziwiam aktorów pracujących w tamtych czasach.

W książce nie zabrakło również miejsca dla pozostałych członków rodziny. Wojciech Pokora wspomina o swoich córkach – Ani i Magdzie oraz o wnukach. Jedna z wnuczek, Agata Nizińska poszła w ślady dziadka, choć ten nigdy nie popychał jej w tym kierunku.

Całość uzupełniają czarno-białe zdjęcia. To kadry z filmów, a także fotografie rodziny Pokorów. Myślę, że to właśnie dzięki nim ta publikacja ma niezwykły klimat. Podróż w przeszłość w towarzystwie starych zdjęć – jak dla mnie – strzał w dziesiątkę.

Wojciech Pokora został aktorem przez przypadek, a mimo to odniósł sukces i wywołał uśmiech na twarzy co najmniej dwóch pokoleń. Jestem bardzo wdzięczna Krzysztofowi Pyzi, że zdecydował się na rozmowę z tym niezwykłym człowiekiem. Potrzebowałam dawki dobrego humoru przyprawionego odrobiną ironii. Polecam tę książkę każdemu. To bardzo dobra lektura na coraz dłuższe wieczory. W każdej chwili można odłożyć ją na półkę i nie zgubi się wątku, choć podejrzewam, że z tym odkładaniem będzie ciężko, gdy się już zacznie czytać.

Krzysztof Pyzia, Wojciech Pokora

Z Pokorą przez życie

Wydawnictwo Prószyński i S-ka

Warszawa 2015

Za udostępnienie egzemplarza recenzenckiego dziękuję Portalowi Sztukater

i Wydawnictwu Prószyński i S-ka.