Dorota Schrammek "Horyzonty uczuć"

Po powieści napisane z myślą o kobiecych czytelniczkach sięgam raczej rzadko. Wolę, gdy krew leje się strumieniami, trup ściele się gęsto i na horyzoncie pojawia się jakiś niepokorny śledczy. Mąż jednak mówi mi, że nie samym kryminałem człowiek żyje i trzeba od czasu do czasu przeczytać coś innego. Do Horyzontów uczuć przekonała mnie bijąca spokojem okładka. Jakie są moje wrażenia po lekturze?

Matylda to kobieta, której życie nie oszczędzało. Po latach upokorzeń w końcu odnajduje spokój. Prowadzi pensjonat w Pobierowie i jest sołtysem. Z niecierpliwością czeka też na to, by syn powiedział jej w końcu, że zostanie babcią. Aldona próbuje poukładać swoje życie po pokonaniu choroby, która zabrała ze sobą część jej ciała. Poradzenie sobie z niepełnosprawnością nieco ją przerasta. Ma tylko jedno marzenie – chce urodzić dziecko, by mieć kogoś, kto ją pokocha taką, jaka jest. Iwona przyjeżdża z córeczką do Pobierowa, żeby zastanowić się nad tym, co ma dalej począć ze swoim poukładanym, jak jej się wydawało, życiem. Stara się ukryć przed Zosią prawdę. Nie wie jednak, że córka jest sprytna i zrobi wszystko, by dowiedzieć się, dlaczego nie ma z nimi tatusia. Jest jeszcze Zoja – kobieta, która nie ma szczęścia w miłości. Przybywa nad morze, żeby nieco dorobić i wyjść z finansowego dołka. W Pobierowie poznajemy także Ryszarda i Antosia, którzy podają się za dziadka i wnuka. Wkrótce jednak wychodzi na jaw prawda o tym, kim właściwie są.

Powieść Doroty Schrammek to doskonale skonstruowana powieść obyczajowa. Każdy z bohaterów ma w sobie coś, dzięki czemu zapamięta się go na długo. Moje serce skradł Ryszard, choć na początku niesprawiedliwie go osądziłam. Wydawało mi się, że od początku do końca przewidzę co się będzie działo. Autorka jednak zaskoczyła mnie obrotem spraw, za co ją podziwiam. Dorota Schrammek nie odkrywa od razu wszystkich kart. Musimy cierpliwie poczekać, aż zechce nam opowiedzieć o przeszłości bohaterów. Akcja toczy się dość leniwie, jednak wciąga bez reszty. Połknęłam tę książkę w ciągu jednego popołudnia i jestem nią oczarowana. To był bardzo miły przerywnik po pracy. Uwielbiam takie powieści. Czytając ją aż zatęskniłam za urlopem, który podobnie jak ta książka, skończył się za szybko.

Cieszę się, że na naszym rynku wydawniczym pojawiają się takie powieści. To bardzo dobrze wróży. Takich autorek potrzebujemy. Dorota Schrammek pisze może nie tyle co dla kobiet, ale o kobietach. Bardzo dobrze „wchodzi” w ich psychikę. Pokazuje, jakie naprawdę jesteśmy. Choć napisałam, że najbliższy mojemu sercu był Ryszard, znalazłam u siebie sprzed lat wiele cech wspólnych z Zoją. Podchodziłam do miłości tak, jak ona. Młoda i głupia wtedy byłam. Założę się, że każdy czytelnik znajdzie coś wspólnego z którymś z bohaterów. Autorka nie pisze o wyimaginowanych problemach tylko o życiu i to, co opisała, może spotkać każdego.

Jestem ciekawa, czy autorka ma w planach napisanie kolejnej książki. Jeśli byłaby równie dobra jak ta, bylibyśmy świadkami narodzin wielkiej pisarki. Będę polecać jej powieści komu tylko się da. W sumie już to zrobiłam i Horyzonty uczuć krążą wśród moich znajomych. Polecam tę powieść wszystkim czytelnikom, którzy szukają historii o życiu z udziałem niebanalnych bohaterów. To naprawdę dobra książka.

Dorota Schrammek

Horyzonty uczuć

Wydawnictwo Szara Godzina

Katowice 2015

Za udostępnienie egzemplarza recenzenckiego dziękuję Portalowi Sztukater

i Wydawnictwu Szara Godzina.

Zobacz więcej >

Udostępnij ten post