Agata Przybyłek "Nie zmienił się tylko blond"

Mam 24 lata, jestem ciemną blondynką i właśnie zabieram się za pisanie recenzji książki Agaty Przybyłek Nie zmienił się tylko blond. Czy to dobre zdanie, by właśnie od niego zacząć dzisiejszy wpis? Dlaczego nie? Od podobnych słów swoją książkę zaczyna autorka.

Iwona - blondynka, niepracująca matka czwórki dzieci, właścicielka dwóch psów, ciężarnej kotki i żona bawidamka, który właśnie oznajmił jej, że odchodzi do innej, a ona musi opuścić jego mieszkanie. Jakby tego było mało, najstarszy syn oznajmia, że jego dziewczyna spodziewa się dziecka. Co robić w takiej sytuacji? Najlepiej wsiąść do pociągu i to nie byle jakiego, bo do takiego, który jedzie do rodziców, zabrać ze sobą wesołą dziatwę wraz ze wszystkimi ciężarnymi osobnikami i ułożyć sobie życie od nowa. Łatwo powiedzieć, prawda? Ale jak w kilku walizkach zmieścić dorobek życia i jak wrócić do pracy po tylu latach siedzenia w domu z dziećmi? Iwona jednak nie załamuje rąk i pokazuje, że nie ma sytuacji bez wyjścia.

Mam dość mieszane uczucia po lekturze tej książki. Polubiłam Iwonę, choć nie chciałabym się znaleźć na jej miejscu. Z trudem ogarniam pracę, dom, chłopa i dwa chomiki, a co tu dopiero mówić o czwórce dzieci, kochance męża, psach i nadprogramowych kotach? Aż taką supermenką nie jestem.

Z całego serca pokochałam Henryka, ojca Iwonki. Żył w swoim świecie, jak każdy facet, ale dla dobra córki był w stanie zrobić wiele, nawet ruszyć na niewiernego zięcia z siekierą. Halina, matka Iwony znów mnie drażniła. Nie lubię matek, które na siłę odgrywają cierpiętnice i za wszelką cenę próbują postawić na swoim, a ta właśnie taka była. Nie do końca nadążałam za jej tokiem myślenia i miałam wrażenie, że Halina przybyła na Ziemię z innej planety. Tylko nie wiem jeszcze z jakiej.

Nie do końca przekonał mnie sposób, w jaki autorka przedstawiła dzieci Iwony. O ile dwójka starszych zachowywała się jak na nastolatków przystało, tak czteroletnie bliźnięta momentami zachowywały się nieadekwatnie do swojego wieku. Mam tu na myśli choćby scenę, w której jedno mówi drugiemu o rozwodzie rodziców. Może i się czepiam, w końcu nie mam dzieci, nie jestem rozwódką i nie wiem, jak reagują na takie rzeczy maluchy, ale to zachowanie zdecydowanie bardziej pasowałoby mi do chodzących do szkoły dzieci, a nie do czterolatków.

Mieszane uczucia budzi we mnie także humor. Owszem, momentami zaśmiewałam się do rozpuku, ale były też chwile, gdy siedziałam nad książką ze skwaszoną miną, bo miałam wrażenie, że autorka przekombinowała. Miało być zabawnie, a wcale tak nie było. Autorce zdarzyło się też kilka wpadek, jak chociażby to, że wysłała Iwonkę i jej przyjaciela Jarusia do gimnazjum, a za ich czasów coś takiego nie istniało. Kiedy zaczynałam chodzić do szkoły w 1997 roku, w Polsce były jeszcze ośmioletnie szkoły podstawowe. Moja o 5 lat starsza kuzynka szła jeszcze tym systemem, a pan mąż, nie wypominając mu wieku, lat 28, był bodajże drugim rocznikiem, który poszedł do gimnazjum. Z tego wynika, że Iwonka i Jaruś do tej placówki uczęszczać nie mogli.

To debiut literacki autorki, więc przymknę oko na jej wpadki, każdemu się zdarzyć może, a ja sama lepiej bym tego nie napisała. Obawiam się trochę tego, że szybko zapomnę o tej książce. Niemniej jednak polecam ją kobietom, które szukają lektury na ciepłe dni. Nie zmienił się tylko blond na pewno dostarczy Wam rozrywki. To dobra propozycja, która oderwie każdego od codziennych trosk.

Agata Przybyłek

Nie zmienił się tylko blond

Wydawnictwo Czwarta Strona

Poznań 2015