Stephen King "4 po północy"

Ta książka to było moje pierwsze spotkanie z panem Kingiem. O ile dobrze pamiętam, nie chodziłam jeszcze do liceum, kiedy przeczytałam ten zbiór opowiadań. Teraz miałam okazję go sobie odświeżyć.

W swojej czytelniczej karierze kilkakrotnie spotkałam się z twórczością Kinga. Nie wszystkie jego książki udało mi się przeczytać w całości. Niektóre po prostu mnie od siebie odrzucały i mimo moich najszczerszych chęci nigdy ich nie skończyłam i pewnie nie skończę.

Przyznaję szczerze, że po upływie tych kilku lat najlepiej pamiętałam o co chodziło w pierwszym opowiadaniu, w Langolierach. Podczas standardowego lotu samolotem z pokładu znika większość pasażerów i obsługa. Zostają po nich tylko plomby dentystyczne, okulary i podręczne drobiazgi. Nikt nie wie dlaczego tak się stało. Do czasu. Wkrótce okazuje się, że za grupą ludzi, która przeżyła, podążają langoliery. To opowiadanie podobało mi się najbardziej z całego zbioru.

Drugie było Tajemnicze okno, tajemniczy ogród. Tego opowiadania nie pamiętałam w ogóle. Po ponownym przeczytaniu książki zaczęłam się zastanawiać dlaczego. Nie było złe. Spotykamy się z pisarzem, któremu jeden z czytelników zarzuca, że ukradł jego opowiadanie. Ten robi wszystko, by udowodnić swoją niewinność. Nie przychodzi mu to wcale łatwo. Powoli zaczyna popadać w obłęd. Spieraliśmy się z moim Michałem o co chodzi z zakończeniem. Każde z nas ma swoją teorię i chyba już tak pozostanie.

Policjant biblioteczny to trzecie opowiadanie z tego zbioru. Po latach jako tako pamiętałam, że był Policjant Biblioteczny, który ścigał dzieci nie potrafiące na czas oddać książek. Momentami opowiadanie było obrzydliwe i nie mam zbyt wielu dobrych wspomnień z nim związanych. Pomysł wydawał się w miarę ciekawy, ale im dalej w las, tym gorzej. Na początku coś się działo, później zaczynało wiać nudą.

Ostatnie opowiadanie, Polaroidowy pies nie przypadło mi do gustu ani trochę. Chłopiec dostaje na urodziny aparat, który nie robi rzeczywistych zdjęć, ale pokazuje psa szykującego się do skoku. To zupełnie do mnie nie przemówiło.

Wiele razy spotkałam się z opinią, że to książka bardzo nierówna względem poziomu opowiadań. Szczerze się pod nią podpiszę. 4 po północy jestem w stanie polecić fanom Kinga tylko ze względu na Langoliery i Tajemnicze okno, tajemniczy ogród. Resztę opowiadań przeczytać można, ale nie gwarantuję, że czytelnik nie odłoży książki dochodząc do końcówki Policjanta bibliotecznego czy do połowy Polaroidowego psa nie podziękuje panu Kingowi za dalszą współpracę.

Stephen King

4 po północy

Wydawnictwo Albatros